عزاداری

الحمدلله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لو لا ان هدانا الله ...
ایام شهادت حضرت محمد (ص)، امام مظلوم حسن مجتبی (ع) و امام رضا (ع) را به همه تسلیت می گم.
خیلی دوست داشتم دانشی می داشتم تا در مورد ایام شهادت و تولد چیزی بدونم. احساس می کنم که بی حکمت این سه شهادت کنار هم قرار نگرفته. یه چیزی داشته. یه معنی ای چیزی بوده. و اینکه ایام شهادت این سه عزیز کنار هم قرار گرفته نه سه تای دیگر ...
از اینکه این چند روزم اصلاً حس و حال و حتی هیچ شباهتی به عزا نداشت خیلی ناراحتم. همیشه از اینکه به ایام شهادت به عنوان تعطیلی نگاه بشه بدم می اومد. قبلاً همیشه در ماه صفر به شدت احساس سنگینی و غم می کردم و به محض اینکه ربیع می رسید از ته قلبم احساس شعف می کردم. از بچگی همیشه شنیده بودیم که ماه صفر ماه محنت آل الله است. واقعاً قبلاً این حس رو داشتم. انگار از وقتی بزرگ شدم چشمم رو به روش بستم. اصلاً دیگه اون احساسات رو ندارم. قبلاً محرم و صفر رو کلاً سیاه می پوشیدم. محال بود آهنگ گوش بدم یا فیلم ببینم. الان ... نمی دونم!! لزوماً اون درست بوده یا نه. ولی احساسم اینه که بیشتر به ائمه احساس نزدیکی می کردم.
یه چیزی که حسابی توجهم رو جلب کرده بحث عزاداری است. نمی فهمم آیا این درسته که برای حضرت رسول و امام حسن و امام رضا هم سینه زنی می کنن؟ یا از همه عجیب تر اینکه امروز دیدم دسته راه افتاده!!! با همان علم و بند و بساط که بالاش به نشانه دست حضرت عباس(ع) یه دست داره!!! اصلاً بحث دسته داستانش مخصوص جنگ و سمبلی از عاشورا و جنگشه. قبلاً ها که دیگه بعد از شام غریبان دسته ها علم بلند نمی کردن. به این معنی که دیگه عباسی نیست که علم و بیرق اسلام دستش باشه. شمع می گرفتن و آرام سینه می زدن. دیگه بعد از عصر عاشورا شور نمی گیرن!!! هر کدوم اینا یه سمبلیه و نشانه ای و به نظرم همه مربوط به محرم و ماجرای خاص امام حسین (ع) است. حالا اینکه 28 و 29 صفر هم سینه زنی کنن به نظرم خیلی عجیبه. دسته که دیگه اصلاً معنی نداره.
بماند که این قصه دسته اصلاً از زمان صفویه به بعد مد شد و در زمان سایر ائمه که نبوده. می دونم که در احادیث سفارش شده که برای ائمه عزاداری و ذکر مصیبت بشه. مثلاً امام باقر(ع) خودشون گفته اند که به شیعیانم بگین در منی برام عزاداری کنن. چون حضرت در ایام حج که همه به مکه رفته اند شهید شده اند و می خوان که با خالی بودن مدینه از محنت های حضرت غافل نشن. ولی ذکر مصیبت، ماجراش خیلی فرق می کنه با سینه زنی. ذکر مصیبت روشن کننده است. نشان دهنده مبارزات ائمه در جبهه حق است. نشان دهنده میزان جهل و گمراهی مردمان در برابر افرادی است که به دنبال نجات بشریت هستند.
حالا نمی دونم چرا همه چیز داره جا به جا می شه. 28 صفر هم دسته تو خیابون دیده می شه و ... بماند که الان دسته ها حکم پارکها رو پیدا کرده. یه جا که میشه دخترها پسر تور کنن و بالعکس!!!
...
خدا همه مون رو هدایت کنه و از آفات آخرالزمان حفظ کنه.