Schindler's List

دیدن یکی از زیباترین و تأثیرگزارترین فیلم های عمرم رو امروز تموم کردم. اول که یکی از آشنایان بهم دادش و گفت که فیلم سه ساعته سیاه و سفیده هیچ وقت فکر نمی کردم که ببینمش تا آخر. هر چند که وقتی گفت اسپیلبرگ اذعان داشته که این مهم ترین فیلم عمرش بوده، شاید تجدید نظری می کردم.
خیلی مختصر و مفید اینکه فیلم در زمان جنگ جهانی دوم هست و مربوط به نسل کشی و کشتار یهودی ها توسط نازی ها. در نگاه بدبینانه اولیه یک ایرانی، خیلی عادیه که آدم احساس کنه هالیوود خواسته باز یه جوری جنایات اسرائیل رو توجیه کنه. خداییش خیلی جاها از فیلم من نمی تونستم خودداری کنم از فکر به اینکه این عیناً عین بلایی هست که الان اسرائیل بر سر فلسطینی ها داره میاره.
فیلم در مورد یک مرد آلمانی هست که عملاً به بهانه راه انداختن کارخونه و کار صنعتی سعی می کنه نیروهای یهودی رو به کار بگیره در کارخونه و جونشون رو نجات بده.
فیلم خیلی زیباتر از اونیه که بخوام با توضیح دادن خرابش کنم. به لحاظ فیلم سازی و هنری که اصلاً یک چیز بی نهایت بدیع و عجیب غریبیه که حتی منی که از این چیزها سر در نمیارم هم میخ کوب شدم.
بحث یهودی و غیره بودنش اصلاً نبود. یه جاهایی از فیلم که همین طور گریه می کردم و اشک می ریختم، لحظه ای نمی تونستم فکر کنم این ها چه آیینی داشته اند. فکر کردن به اینکه بشر به یه جایی رسیده باشه که بتونه چنین جنایاتی بکنه ... دیوانه کننده بود.
موسیقی فیلم دقیقاً یه چیزی در قد و قواره خودش بود. از اون موقع دائم دارم پشت هم آهنگش رو می ذارم و گوش می دهم. فقط آدم با آهنگش می تونه ساعتها اشک بریزه.
اگه من رو می شناسین که می دونین خیلی اهل این طور عاطفی شدن ها نیستم. الان هم شلوغش نمی کنم. هر کی دستش به این فیلم رسید واجبه که ببینه.
البته شاید در مملکتی که رئیس جمهورش هولوکاست رو انکار می کنه، این فیلم غیرقانونی محسوب بشه ...